از تخریب تا توانمندسازی: بازاندیشی در سیاست‌های شهری ایران برای ارتقای زیست‌پذیری سکونتگاه‌های غیررسمی
کد مقاله : 1081-FSN
نویسندگان
صبا میرزاحسین، بهرنگ بهرامی *
دانشگاه تهران
چکیده مقاله
سکونتگاه‌های غیررسمی به‌عنوان یکی از پیامدهای اصلی شهرنشینی شتابان در کشورهای درحال‌توسعه، بخش قابل‌توجهی از جمعیت شهری جهان را در خود جای داده‌اند. در ایران نیز گسترش مهاجرت‌های روستا–شهری، نابسامانی اقتصادی و سیاست‌های ناکارآمد شهری، موجب رشد این سکونتگاه‌ها و بروز چالش‌هایی در ابعاد اجتماعی، کالبدی و همچنین زیست‌محیطی شده است. هدف از این پژوهش حاضر، تبیین راهکارهای ارتقای زیست‌پذیری در سکونتگاه‌های غیررسمی با تأکید بر تاب‌آوری اجتماعی–کالبدی است. روش تحقیق مبتنی بر مرور نظام‌مند منابع علمی، مقالات، تحلیل اسناد و قوانین ملی و بررسی تجارب جهانی و داخلی است. نوآوری پژوهش حاضر در ارائه چارچوبی یکپارچه برای پیوند میان مفاهیم زیست‌پذیری، تاب‌آوری و توانمندسازی و بازاندیشی در سیاست‌های شهری ایران نهفته است. نتایج نشان می‌دهد که رویکردهای تخریب و جابه‌جایی کارآمد نبوده و در مقابل، توانمندسازی مبتنی بر مشارکت مردمی، ارتقای زیرساخت‌ها و حمایت نهادی می‌تواند به بهبود پایدار کیفیت زندگی و افزایش تاب‌آوری در این سکونتگاه‌ها منجر شود.
کلیدواژه ها
سکونتگاه‌های غیررسمی؛ زیست‌پذیری شهری؛ تاب‌آوری؛ توانمندسازی؛ سیاست‌های شهری
وضعیت: پذیرفته شده