تاب‌آوری شهری تهران با مدیریت آبِ باران: پیوند سیاست‌های آب، کنشگران محلی و فضای سبز بومی
کد مقاله : 1101-FSN
نویسندگان
سوسن سلاجقه *1، جهانبخش بالیست2
1هیات علمی دانشگاه تهران
2استادیار گروه برنامه ریزی، مدیریت محیط زیست و HSE ، دانشکده تحصیلات تکمیلی محیط زیست، دانشگاه تهران،
چکیده مقاله
امروزه شهرها به‌عنوان محور اصلی عصر انسان‌محور، محل تمرکز جمعیت و فعالیت‌های اقتصادی‌ می باشند. با تشدید تغییرات اقلیمی و بحران‌های محیط زیستی، بیش از پیش ضرورت افزایش تاب‌آوری شهری احساس می‌شود. در عین حال رشد سریع شهرنشینی و توسعه صنعتی سبب تخریب مضاعف محیط‌زیست و تشدید کمبود منابع آبی در بسیاری از کشورها، از جمله ایران، شده است. در چنین شرایطی، استفاده از گونه‌های بومی و مناسب در فضای سبز شهری و بهره‌گیری از فناوری‌های جمع‌آوری آب باران می‌تواند نقش مؤثری در کاهش بحران‌های محیط زیستی و ارتقای پایداری شهری داشته باشد. این پژوهش با هدف ارزیابی پیوند میان مدیریت پایدار آبِ باران، توسعه‌ی فضای سبز بومی و شبکه کنشگران (با تأکید بر مشارکت زنان) در تاب‌آوری شهری تهران انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که در شبکه روابط حمایتی زنان فعال در مدیریت پایدار آب باران و توسعه فضای سبز، کنشگران کلیدی با نقش رهبری و واسطه‌گری می‌توانند به‌عنوان محور توسعه سیاست‌های شهری پایدار عمل کنند. در نهایت، ترکیب راهکارهای اکولوژیکی (مانند فضای سبز بومی و جمع‌آوری آب باران) با مشارکت اجتماعی کنشگران محلی، می‌تواند الگویی اثربخش برای افزایش تاب‌آوری شهری در ایران فراهم کند.
کلیدواژه ها
تاب‌آوری شهری؛ مدیریت پایدار آب باران؛ فضای سبز بومی؛ شبکه کنشگران
وضعیت: پذیرفته شده